Een halve eeuw bij Valcke Prefab Beton

In 2021 zwaaiden we een collega uit die deel uitmaakte van ons DNA. Karien Tytgat begon bij de administratie in 1971 en was de laatste jaren verantwoordelijk voor alle facturatie van Valcke Prefab Beton projecten. Na een carrière van net geen halve eeuw, gaat Karien dan ook welverdiend met pensioen. De collega’s die vele jaren met haar samenwerkten, zullen haar levendige aanwezigheid missen.

Omdat deze grande dame ongetwijfeld vol levenswijsheid zit, stelden we haar enkele vragen over haar avonturen bij Valcke.

Hoe ben je bij Valcke terecht gekomen?

Ik ben een kind van mijn tijd. In de jaren ’70 luisterde je in deze streek naar wat je ouders je vertelden dat je moest doen. Ik ben naar hier gekomen en moest examen afleggen. Nu heet dat solliciteren, maar in die tijd was dat een examen op papier, met een dictee en een gesprek in de Franse taal. Ik solliciteerde ook nog bij een ander bedrijf in Poperinge, maar de brief dat ik mocht beginnen bij Valcke viel als eerste in de brievenbus. Mijn ouders zeiden: “Ga daar maar naartoe!” en zo ben ik hier dus gestart.

In welke functie ben je gestart?

Aanvankelijk ben ik gestart bij de boekhouding. In die tijd was alles nog manueel. We moesten alles verwerken met de typemachine want de allereerste computer bij Valcke kwam pas veel later – ik weet dat nog – een grote Philips met magnetische strips. Na drie maanden betalingen verwerken, mocht ik aan de slag bij de betondienst. Mijn taken waren heel divers. Ik mocht onder andere bestellingen opnemen, de mixer uitsturen, papieren voor de douane, de facturatie … eerst verliep de facturatie nog met twee blanco bladen waartussen carbonpapier zat. Pas later kwam er een doorschrijfboekje. De eerste leveringsbon ging mee met de chauffeur, het tweede bleef in het boekje zitten … Schreef je iets verkeerd? Dan mocht je met zo’n doorschrijfboekje helemaal opnieuw beginnen!

Wat is een keerpunt geweest in je carrière bij Valcke?

Eind de jaren ’80 was er een enorme storm. Er was enorm veel schade aan de daken en op de werven. Daarom stonden de telefoons die maandag roodgloeiend. Zelfs met vijf telefoonlijnen konden we alle oproepen niet meester en elke lijn was constant bezet. Ik werd ingeroepen om te helpen bij het in kaart brengen van alle kosten van de schade. Er moest materiaal worden uitgestuurd naar werven. Ik zat dus tijdelijk op kantoor bij het hoofd van de facturatiedienst voor onze gebouwen – toen nog meneer Wilfried Valcke, een neef van de familie Valcke. Hij was zo tevreden over mijn werk dat hij me niet meer wou afstaan. Ik weet nog dat ik protesteerde, dat ik die taken helemaal niet kon uitvoeren omdat ik geen bouwkundige opleiding had genoten. Hij geloofde in mij en zei “Meisje, jij kan dat!” In zelfstudie heb ik dan leren plannen lezen en de complexe facturatiemethodes die komen kijken bij het betalen van een bouwproject geleerd. Plots had ik een heel technische functie.

Is er veel veranderd?

Vroeger betaalde je dat met een eerste voorschot en tweede voorschot. Nu zit dat allemaal zo niet meer in elkaar. Nu is dat met vorderingsstaten. Vroeger was dat gewoon een factuurke maken. Ik heb het dikwijls gezegd aan mijn collega-boekhouder: moest Wilfried Valcke zien hoe het nu allemaal was, hij zou het allemaal in een hoekske gesmeten hebben en hij zou naar huis gegaan zijn. *lacht*

Wat vind je van de huidige kantoorgebouwen die in gebruik zijn genomen in 2011?

Vroeger zaten we eigenlijk op elkaars schoot bij wijze van spreken. Dat was niet te doen! Het bedrijf was uitgegroeid en in volle expansie. Valcke werd steeds groter met steeds meer mensen die erbij kwamen. Het gebouw voor de dispatching en vervoer … de mensen zaten daar opeen gepakt. Het was een beetje behelpen met een tafeltje en een stoeltje. We hadden echt geen plaats meer. Het leukste aan het nieuwe gebouw nu is voor mij het contact met commerciële dienst die een verdiep lager zit. Als je een beetje luider praat – anders moet je de hele trap naar beneden – kan je mekaar verstaan. We riepen of gebaarden af en toe eens tegen elkaar wanneer er iets grappigs gebeurde. Dat schept een fijne sfeer tussen de collega’s.

Hoe is de mentaliteit hier in Valcke tussen de collega’s?

Het is heel belangrijk dat hier goede mensen werken. Je moet tenslotte samenwerken, jaren aan een stuk. Daarom is het erg belangrijk dat je ook plezier kan maken samen en leuke momenten kan creëren. De mensen die bij Valcke op het bureel werken, zetten zich ook echt in. Ze werken alsof ze voor zichzelf zouden werken. Ik deed hier altijd evenveel in de firma als ik thuis werkte voor mezelf. Ik ben punctueel. Dat is typisch aan West-Vlaanderen en dan vooral aan de Westhoek. Ik hoor het Carlos [Valcke] nog altijd zeggen: “Ik heb veel liever mensen van langs hier.” De mensen van deze regio zijn echt mensen die gedreven zijn. Dat is niet om een bloemetje op te spelden maar dat is echt de ingesteldheid.

Wat is je mooiste ervaring/herinnering aan Valcke?

De opening van het huidige kantoorgebouw springt me te binnen. Dat was echt een toffe ervaring. De klanten werden aangeschreven, de architecten waar we mee werkten, onderaannemers … ze mochten allemaal komen. Eindelijk spraken we eens in persoon met de mensen waar we dagelijks mee telefoneerden en konden we een gezicht plakken op vertrouwde stemmen. Ook zij waren blij om eindelijk eens kennis te maken met ons in persoon.

U bent de enige die elke generatie Valcke heeft meegemaakt.

Dat klopt. Met [oprichter] Charles Valcke heb ik nooit echt contact gehad. Ik zie hem nog binnenkomen – hij had altijd een hoed aan. In het jaar dat ik startte overleed hij op Kerstdag, in 1971. Zijn opvolger Roger Valcke was geen bureauman. Roger ging veel de fabriek in en had contact met de mensen. Hij bekeek de technische kant van de zaak, mogelijkheden om te besparen en probeerde de productie efficiënter maken. Carlos Valcke kwam als student al werken op zaterdag met de kraan of graafmachine om alles te leren. Toen hij was afgestudeerd, ging hij de baan op als vertegenwoordiger alvorens hij gedelegeerd bestuurder werd na het overlijden van voormalig bestuurder meneer Jacques Werquin. Carlos komt nog steeds in de firma en is echt een man van het volk. Hij staat graag tussen de mensen. Charles nu, heeft een directe en andere aanpak. Hij is echt de man van de digitalisering! *lacht*

Hoe voel je je over je vertrek?

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Ze zijn lange tijd op zoek geweest naar een goede opvolger, vandaar dat ik hier nog gewerkt heb tot mijn 67ste. Maar ik ben vertrokken met pijn in het hart. Moest een flexijob mogelijk zijn, dan kwam ik met plezier nog werken. Tijdens de lockdown voel ik dat extra hard, dat gemis.

Wat brengt de toekomst nog?

Nu ik met pensioen ben, ga ik veel wandelen want nu kan het ook niet anders met die corona. Niets kan! Toch kijk ik echt uit naar een paar prachtige reizen. Stuur mij niet naar het verre oosten. Dat is niet aan mij besteed. Ik geniet meer van wandelingen in de Pyreneeën, Scandinavische landen en Engeland. Ook heb ik een passie de architectuur en geschiedenis van Europa. Deze passie vertaalt zich naar meer dan reizen alleen. Ik ben ook lid van de ‘De Heemkundige Kring’ te Poperinge.

Karien, we wensen je van harte een prachtig pensioen toe met vele reizen, architectuur, lange wandelingen en fijne uitjes met vrienden en familie! Je mag ons altijd een bezoekje brengen.